Webster

“Indonesia Act Local Think Global”

The project empowers communities through education development and new media. This program advocates and stresses the importance of access to information and rights based education. By creating online forums, websites, digital libraries and interactive learning programs, a voice is given to underserved communities. 

Unlocking and connecting people through the digital network not only changes lives it both enhance mutual understanding.  

Two ways-communication and live stream recordings using a web cam offer the possibility to gaze into people’s daily life routine. The program elevates education to an interactive and global level. It opens spaces to communicate freely and to share information without government restrictions. Moreover it marks the next step in the digital progress, from the social forums, to the "knowledge forums".

Imagine how an Indonesian child does his homework with the assistance of his English teacher, living in Birmingham. And the other way around, English students learn the Indonesian language from a teacher at the University in Jakarta. For the implementation of the Program Spotlight Centre for New Media, intends to collaborate with Education Institutions, artists, ICT developers and researchers to rethink and discuss alternative learning methods and how new media can serve as an instrument for cultural expression.

tino@spotlightcentre.org

http://www.spotlightcentre.org

Schilderen met Licht

Van kleins af aan was ik al druk in de weer met verf, kwast, schildersezel, potlood en palet. Ik tekende schooltafels en banken vol, waarvoor ik moest nablijven om alle ‘krabbels’ met gum en schoonmaakmiddel uit te wissen. Het weerhield me er niet van om karikaturen te maken van juf, leraren en klasgenoten en deze geplaatst te zien in de schoolkrant. Later begon ik stripverhalen te maken onder de naam ‘Bo’, geen Valentijn of Tijn zoals vrienden en familie mij noemden. Thuis speelde ik piano en kreeg ik teken- en schilderles van mijn vader. De zondagen brachten we door in het museum. Kijkend naar schilderijen van Van Gogh, Vermeer, Rembrandt en Monet.

Het schilderen bracht me tot een opleiding in de beeldende kunst, nadat ik drie jaar filosofie en Nederlands Recht had gestudeerd. Ik had ooit wel een camera aangeraakt, de Polaroid van mijn vader en de pocket van mijn moeder. De vakantiekiekjes en de foto’s uit het familie-album bekeek ik vaak. Ik bekeek vooral mijzelf tussen die lange blanke familieleden. Er waren meer verschillen dan overeenkomsten tussen hen en mij. Vervreemding, ‘misplaats’ voelen, er toch bij horen....Op de foto gaan met familie was geen pretje. Het ‘onnatuurlijke’ werd alleen van mijn kant gevoeld. Voor hen bleef ik gewoonTijn. 

Mijn eerste ‘serieuze’ foto maakte ik op de Kunstacademie. Het was een zelfportret in zwart-wit. Twee spiegels, een zelfontspanner, een bureaulamp en een statief waren ervoor nodig. Ik gebruikte een spiegelreflex camera van het merk Pentax die volledig handmatig was te bedienen. Ik had de badkamer omgebouwd tot een doka-studio, waar ik mijn eigen negatieven onwikkelde. Bijna al mijn films en zwart-wit foto’s ontwikkel en druk ik zelf af tot op de dag van vandaag. Dit proces is voor mij even waardevol als het fotograferen zelf. 

Binnen de conventionele vormen van fotografie is het negatief het ‘origineel’, daarin schuilt de hand van de meester. Veel fotografen tonen de zwarte omlijsting van het negatief op de foto’s. Laten zien dat er geen gebruik gemaakt is van ‘cropping’, kadering. Het gehele negatief is afgedrukt, het bewijs dat er geen correcties in de composite hebben plaatsgevonden. “What you get is what you see”. De foto of afdruk is slechts een interpretatie van het orgineel waarin het beeld gestalte krijgt. Dan pas is de foto gemaakt. Met de digitale fotografie is de waarde van het negatief uit de belangstelling geraakt. Maar binnen mijn eigen praktijk blijf ik trouw aan de eerste impressie, maak ik enkel gebruik van effecten wanneer het een functionele bijdrage levert. 

Gedurende mijn studie heb ik geleerd te denken in licht en donker, zwart en wit en alles wat daar tussen in zit. De grijstonen zijn de kleuren, de nuances waarin sfeer en harmonie bijelkaar komen. Buiten de lessen werkte ik aan opdrachten voor vrienden, kennissen en familie. Mijn eerste foto verkocht ik in mijn derde studiejaar. Een levensgrote afdruk van een voorbijgaande vrouw. Genomen vanuit de deuropening van een Georgisch café dat uitkijkt op de straat. 

Het fotograferen begint voor mij met het ‘denken’. Ik stel mijzelf vragen zoals: ‘waar is thuis’, ‘wat is identiteit en familie?’ Dan pas hanteer ik de camera. In wezen is iedere foto die ik maak een déjà vu. Iets wat ik al heb gezien, een beeld, een gedachte die ik probeer te verbeelden. Binnen mijn fotografie streef ik  naar het maken van tijdloze beelden, momenten waarin de mens en zijn wezen tot uitdrukking komt. Ik richt me dan vooral op de innerlijke belevingswereld van met name jonge kinderen die my fascineert. Die wil ik voelbaar  maken, verbeelden in kleine dingen, intieme momenten, waarin een glimlach, of een gebaar de essentie van de persoon weergeven. Foto’s waarop tijd en beweging worden stilgezet en zwaartekracht geen invloed heeft. Zoals het rennende jongetje die met beide voeten loskomt van de grond en vervolgens in de lucht blijft hangen.  Een tijdloos moment dat enkel met gebruik van een camera getoond kan worden en  dat anders voor het blote oog  verborgen blijft.

Om zo dicht in iemand te kijken betekent onderdeel zijn of worden van die wereld. Te begrijpen en te voelen waarom mensen ‘zijn’ zoals ze ‘zijn’ en daarbij de camera te vergeten. Kinderen in tegenstelling tot volwassenen nemen het leven zoals het is. Vrij van maatschappelijk ambities, carrière en materiele status. Die ontvankelijkheid en openheid om te kunnen zijn wie je eigelijk bent, bewonder ik in hen.

Aan de andere kant zie ik het onrecht dat kinderen wordt aangedaan. Word ik deelgenoot van hun dagelijkse leven wanneer zij met uitgestoken hand om een paar centen bedelen, mijn schoenen willen poetsen en als straatmuzikanten aan het werk worden gezet. Ongewild komen vage herinneringen aan een Indonesisch kindertehuis weer naar boven drijven. Veelvuldig is de camera een spiegel waarin ik mijzelf in de ander herken. 

Mijn achtergrond als beeldend kunstenaar stelt mij in staat om op verschillende terreinen te werken. Een brede kijk op de kunsten te houden. Als cameraman, grafisch ontwerper, schrijver en fotograaf breng ik mijn ideeën over. Het concept staat daarin altijd voorop maar in mijn werkwijze laat ik me leiden door intuïtie. Weten wanneer het juiste moment is om de foto te maken. In mijn series van familieportretten met de titel ‘Nice Boy’ ging het over de betekenis van geadopteerd zijn. Ik stelde mezelf de vraag: “hoe had mijn leven eruit kunnen zien als ik in Indonesië was opgegroeid bij bloedverwante familieleden”. Ik reconstrueerde mijn eigen families. Zo kon ik op mijn beurt kiezen wie er wel en wie er niet op de foto gingen.

Ik woon en werk in Jakarta, Indonesië. Een land in opbouw, een land van extremen. Tijden van droogte en moesson, welgesteld en onbedeeld, uitgekeken raak ik niet. De kunst om te blijven creëren houdt mij bezig. In welke vorm dan ook, een boek, een grafisch ontwerp, een documentaire, een foto in opdracht, of eigen werk. Kunst is geen luxe maar een noodzaak. Voor het behoud van culturele identiteit, autonomie en vrijheid van expressie. Begrippen die onder invloed van toenemende globalisering en dominante beeldvorming vanuit de media hun waarde beginnen te verliezen.

 Tino Djumini

 tinodjumini@gmail.com, tinodjumini@yahoo.com

OPPOSITES ATTRACT

Global village by Tino Djumini

OPPOSITES ATTRACT

            How ICT ’s support communities in their efforts to increase the standards of living in remote regions.

Spotlights’ philosophy and founding spirit embraces the idea that sharing knowledge is the foundation for education and the beginning of lasting change which brings benefit to all parties. In today's era of global development Information Communication Technologies (ICT's) have increasingly changed the life of people and societies. Benefiting from all the opportunities it brings to organizations, governments, individuals or actually everyone who has access to the internet and knows the basics of working with a computer . Almost hard to imagine a life without Google, Yahoo, FaceBook and Twitter social forums which connect people from across the globe in a wink of the eye. Sharing information and communication has never been so easy without having to leave your office desk or home.

           Undoubtedly significant is the impact of ICT's in regard to fulfill our social needs of interacting with others whether it is for personal or business purposes. From this point Internet, digital network, mobile devices enhance communication and enable exchange of information on a tremendous scale, something only few could imagine since the beginning of the digital revolution. In less than a decade Western civilization and culture has expanded throughout the globe finding its way to remote areas bursting into the daily life of average households. A development accelerated by innovation and entrepreneurship of visionaries who turned small businesses into giant multinationals which names I already mentioned.  It's not the product they sell moreover a way of life that makes people feel being part of something bigger. Empowering communities to speak out freely, to publish their works without restrictions and shopping around while doing the work. Of course we still need to breathe some fresh air from time to time, touching, smelling, tasting, grasping, having the sense of being human and not just an extension of a virtual reality that surrounds us.

Since two years I never used my out of office replies however I 'm intending to use this feature again otherwise people might think I'm dead or something really worst happened to me. For the ones out there “I'm still alive!” although changed my destination and areas of work. Dedicating more time to community services and assisting young people in their aspirations of being part of something "BIG"(Believe In God) this doesn't mean I'm a missionary who preaches the words by the "Holy Lord".  It seems I solved the puzzle of bringing together the opposite sides of reality. Implementing ICT's in the daily life of indigenous communities by unlocking and connecting remote areas through digital networks, brings me all the benefits of what I'm good at creating, developing, working with the computer and at the same time serving the community. A more challenging job I couldn't imagine.  

            I just needed the time to figure out how all those pieces fit together... Not the question of what to do but rather what not to do. Culture, arts, computers, development cooperation and so on, over the years work has become “life” something which worries me, noticing the same happened to friends and people in my surrounding. Reminds me about a song "Where is the love?" Black Eyed Peas, no time for long conversations in the park, strolling around the coast, gazing at waves, plunging into crystal clear water of an ocean, having a decent breakfast in the morning and waking up realizing there's somebody who laughs at my jokes...Time for change starting with cleaning up my desk and put an end on all those spam glutting my mail box. "Seize the  day, carpe diem….!”

           

Tino

tinodjumini@gmail.com, tinodjumini@yahoo.com

"Indonesia Act Local Think Global"

Village girl, photography tinodjumini2011

Indonesia ‘Act Local Think Global’ Project is initiated and developed by Spotlight Centre for New Media as a serious effort to reduce poverty and building knowledge

The  project  empowers communities in rural remote region’s—in particular youngsters from marginalized households— to raise their voice and improve the quality of life within the communities through *ICT’s and education programs.The village of  Labuan Bajo in the West of Flores Island, Nusa Tenggara Timor (NTT) is the location where the program activities are executed.  Recognized as the regional capital of West Manggarai  and  the gateway to the Komodo and Rinca Islands, acknowledged for their tourism potential and natural beauty. Nonetheless the promise benefits too few in regard to the level of infrastructure, education, health care and economic progress. High rates of widespread malnutrition, infant and maternal mortality where both rural poverty and ‘hot spot’ tourism can be found, describing the two Indonesia's rural and urban.

*ICT Information Communication Technology

Mission objectives:  

1. Providing access to knowledge by unlocking and connecting communities via digital networks (Internet, mobile devices) and Community Development Centres.
2. Development and implementation of education programs which enhance capacity and communication.
3. Establishment of a digital library with unlimited access for users.
4. Development of digital media content: audio books, short video’s, images, websites  to foster greater appreciation and understanding of indigenous communities and their cultural heritage. 

Indonesia "Act Local Think Global" is an ICT Community Development project with a duration of three years commencing from  March 2011 until April 2014.

Project location Labuan Bajo, West Flores (NTT)

 

Long Live the Digital Era

tinodjumini@yahoo.com

Me and my Camera

Finally I made the switch from my old analogue Mamiya 456 camera to a digital SLR camera the Canon 40D Inevitable as a professional photographer I have to stay up to date and if possible ahead of time. To buy me an analogue film in particular the large format is like looking for a needle in a haystack and then I’m talking about a metropolis like Jakarta. No single store was able to provide me the black and white Kodak Film 400 ASA and only if I was lucky they would sell me an expired one dated from grandmother’s time. Processing and printing the black and white film is another story I won’t have to mention. I am an Old School photographer who prefers to shoot in Black and White so custom processing is something I hold dear to my heart. 

In the beginning I really had to get used to the instant way of taking pictures. Processing, previewing and selecting at the top of my fingers all combined in one single frame. However one thing which disappointed me was the quality of the 40D’s display in preview mode. For verifying if the picture really is in focus you need to see it on a large monitor because somehow even in close zoom the pictures still look a bit blurry. I prefer to shoot Close ups and medium shots and try to avoid the Totals because there is still the loss of detail in the pictures different than the analogue films and Camera’s I used shot on large format the quality of wide screen panorama’s is amazing. But this probably depends on the camera and the price you can afford.

Taking pictures with my Canon 40D became almost boring so I quickly switched over to manual function and started to shoot raw images. This is much more convenient and satisfying to me. Especially when you compare the quality of the images after I have downloaded them on my laptop. Compared to the Jpeg format the Canon CR2 Camera raw format is far more suitable for digital processing because of its high resolution and unprocessed nature. Unfortunately Windows XP doesn’t have an integrated feature for previewing raw images and starring at blank thumbnails really gets annoying. So hopefully Microsoft will come up with a pro version for photographers who like to shoot in raw format. Now I’m really depending on Adobe’s Bridge application in combination with Photoshop CS4. Combined with the Camera Raw plug in version 5 of Adobe you have a powerful tool which gives excellent results and full control of processing raw formats.

Another point I like to mention is when shooting in relative low light conditions. And then I mean afternoon, indoor when there is still sun light. The 40D especially in manual mode doesn’t give me much choice of making the right balance between shutters peed and lens aperture when it comes to indoor photography.

After increasing the Iso to 1600 and setting the lens aperture wide open I still need to use my build in flash light with relative long shutter speeds. I still haven’t figured it out yet what could be the case maybe it’s the lens or the type of camera. For now my advice is without having the full range equipment of a photo studio etc using a tripod is useful to avoid motion blur when shooting in low light conditions.

What about black and white? Unfortunately not as good as the original analogue film so for now I stick to colour. But this is according to my opinion probably there are people who have other experiences with this. Looking back I’m very happen with the switch to use digital cameras because it opens a wide range of possibilities like batch processing, digital processing, publishing to the web etc. Experimenting becomes fun and stimulates the creative process of shooting images without wasting too much money on film. Long live the digital era!